Я тады на гэта адказаў, што няма ліміту ў дасканаласьці. Думаю, самы час падмацаваць свае словы справай...Дыфузар не такi i вялiкi... на мой погляд.Ёсьць ідэя, як зрабіць дыфузар кампактней, але гэта ў асобнай тэме, у свой час...
... тым больш, што якраз на мінулым тыдні мне зрабілі дыфузар па маёй канструкцыі. Зпачатку фота:
Маем вертыкальную прабірку арыентаваную дном угару. У прабірку упайваюцца дзьве трубкі: адна большага дыяметру зьверху -- такім чынам, каб яе выхад "глядзеў" на дно, другая дыяметра пад стандартную сіліконавую трубку (а-ля ад капельніцы) -- проста ў сьценку ў ніжняй частцы канструкцыі. Па ніжняй падаецца СО2, па верхняй - вада з помпы альбо з выхаду фільтра (у апошнім выпадку, як правіла, толькі частка патока, бо будзе многа). У прынцыпе гэта -- варыяцыя перагорнутай шклянкі (кУпала) толькі з той розьніцай, што вадзяны паток абцякае газ не па яго паверхні з боку вады, а мае "крыніцу" ўнутры газавай бурбалкі-слупа. Перавага гэтай схемы ў тым, што чым больш газу ў дыфузары, тым больш паверхня яго кантакту з вадой, адпаведна, тым больш хуткасьць яго распушчаньня ў вадзе. У стандартнай перагорнутай шклянцы хуткасьць распушчаньня газу фактычна не залежыць ад яго колькасьці. Калі хуткасьць недастатковая, то гэта прыводзіць да халастога вымываньня часткі газу з-пад купала, калі ён запоўніўся. У маёй канструкцыі пакуль газу пад купалам мала, малая і хуткасьць яго распушчаньня ў вадзе (бо малая плошча кантакту з вадой). Спачатку слуп газу будзе расьці, а разам зь ім і хуткасьць распушчаньня, аж пакуль яна не стане роўнай хуткасьці падачы, пры гэтым слуп газу стабілізуецца і фактычна можа з'яўляцца індыкатарам інтэнсіўнасьці падачы газу. Ну, і аб кампактнасьці-эстэтычнасьці можна сказаць, а можна і не казаць - і так бачна. Дагэтуль была голая тэорыя, але на мінулых выхадных былі праведзены выпрабаваньні in vivo. Да вадзянога увахода была падключана самая маламоцная кітайская помпа (не запомніў, але, мусіць, гэта быў Resun). Да ўвахода СО2 - брага. Брага зьмяшчалася ў 4 л пласьцікавай бутэльцы, трубку да корка далучаў паводле схемы Томката, толькі ўжываў не адваротны клапан, рэгулятар патока (кранік). Адметнай асаблівасьцю брагі было тое, што вадкасьці ў ёмістасьці было толькі 1/4, астатні аб'ём ужываўся ў якасьці акумулятара СО2. Паколькі пласьцікавая бутэлька вытрымлівае мінімум 4 атм, то, ў прынцыпе, можна накапіць (4 атм - 1 атм)*(1/4)*4 л = 3 л*атм СО2, які можна за кароткі час падаць у аквас.
У выніку тэста высьветлена наступнае: Схема распушчаньня працуе дасканала (наколькі гэта магчыма). Я запаўняў вуглекіслатой купал на 2/3, за 1-2 хвіліны пасьля спыненьня падачы СО2 ён распушчаецца амаль цалкам. Паколькі ў маёй ёмістасьці для брагі адпачатку было паветра, то, адпаведна, і ў дыфузар паступаў не чысты СО2, а сумесь з паветрам. Гэта прыводзіла да таго, што пасьля распушчаньня вуглекіслаты ў вадзе, што адбываецца проста на вачах (хацеў засьняць на відэа, але адклаў на потым, а потым брага мая загнулася (але аб гэтым пазьней), яе хапіла толькі на 3 дні), частка газу (паветра) заставалася ў купале і газавы слуп больш не памяньшаецца нават праз працяглы час. З гэтага я зрабіў выснову, што ня гледзячы на распаўсюджаны стэрэатып аб пагаршэньні распушчаньня СО2 ў вадзе, калі ён падаецца ў сумесі, у рэчаіснасьці гэтага не адбываецца. СО2 лёгка вымываецца з газавай сумесі, аднак рэшта (паветра) з'яўляецца беспалезным баластам. У гэтай сувязі выявіўся недахоп маёй канструкцыі. Калі гэтага беспалезнага баласту накопліваецца шмат, то пры выключэньні помпы ён падпіраемы вадою зьнізу выходзіць праз помпу і лопасьці яе крыльчаткі аказваюцца ў газе, а не амываюцца вадой. Запусьціць яе зноў не ўяўляецца магчымым, трэба здымаць крышку акварыюма, адклейваць ад шкла помпу з далучаным да яе дыфузарам, пераварочваць дыфузар, і ўсталёўваць зноў. Такая працэдура будзе правадзіцца ўсё радзей і радзей па меры выхаду пачатковай колькасьці паветра з сістэмы СО2, але і адзін раз -- напружвае. У прапанованай мною канструкцыі ня прадугледжана сістэма сбросу паветра. У гэтым, верагодна, няма патрэбы, калі ў якасьці скрыніцы СО2 ужываецца балон, але для брагавых схем, гэта проста неабходна. Наступным крокам я планую папрасіць удасканаліць карысную мадэль. У дне прабіркі трэба зрабіць яшчэ адзін выхад пад сіліконавую трубку, а саму трубку з кранікам вывесьці навонак і пры неабходнасьці пазбаўляцца ад баласту. У прынцыпе, сюдой жа можна зрабіць і запуск СО2, адмовіўшыся ад ніжняй трубкі і спрасьціўшы канструкцыю, але ў гэтым выпадку не будзе бачна буляў.
Пакуль можна абмяркоўваць, а відэа і фота -- пасьля ўдасканаленьня (не абяцаю, што вельмі хутка).
P.S. Думаю, што дадзеную распрацоўку можна было б і запацентаваць (калі гэта яшчэ не зроблена кім-небудзь (не выключаю, што я вынайшаў ровар)), але зараз гэтага не зробіць ужо ніхто, бо ідэя стала дастаяньнем грамадскасьці. А па правілах гэта з'яўляецца перашкодай для абароны карыснай распрацоўкі патэнтам.
